Labrador retriever: alles over het hondenras

De Labrador Retriever is gefokt om zowel een vriendelijke metgezel als een nuttige werkhond te zijn. Historisch gezien verdienden ze hun brood als helpers van vissers: ze sleepten netten, apporteerden touwen en vingen zelfs vissen uit de koude Noord-Atlantische Oceaan.

Vandaag de dag is de Labrador zo goedaardig en hardwerkend als zijn voorouders, en ze zijn ook het meest populaire hondenras op veel plaatsen in de wereld. De labradors zoals we ze vandaag kennen zijn naast gezelschapshonden ook nog altijd werkers. Ze werken als retrievers voor jagers, ze zijn assistentiehonden of zoek- en reddingshonden.

Lengte, gewicht en verwachte levensduur van de Labrador

Hoogte: 52 tot 61 cm ter hoogte van de schouder
Gewicht: 25 tot 37 kg
Levensduur: 10 tot 12 jaar

Uiteraard kunnen bepaalde Labradors afwijken van bovenstaande cijfers, maar over het algemeen vallen ze wel allemaal tussen de aangegeven cijfers. Zoals bij zo goed als alle rassen zijn de teefjes doorgaans iets kleiner en lichter dan de mannetjes.

Algemene indruk van de Labrador

De lieve en intelligente Labrador Retriever is één van de populairste en meest gekende rassen in onder andere Europa en Amerika. Niet enkel enorme hondenliefhebbers, maar iedereen weet een labrador te herkennen.

Als retriever is de labrador gemaakt voor het apporteren van zaken. De labrador is daarom gespierd en atletisch. Hij heeft een korte, gemakkelijk te onderhouden vacht, vriendelijke houding, scherpe intelligentie en veel energie. Toewijding bij dit ras zit diep; labradors zijn liefhebbende, mensgerichte honden die leven om hun gezin te dienen.

Het ras is ontstaan op het eiland Newfoundland, voor de noordoostelijke Atlantische kust van Canada. Oorspronkelijk de St. John’s dog genoemd, vernoemd naar de hoofdstad van Newfoundland. Daar werden ze gefokt om de lokale vissers te helpen – netten trekken, touwen halen en vissen ophalen die aan de netten waren ontsnapt – en daarnaast ook om een gezinshond te zijn.

Tegenwoordig slaan de meeste labradors uiteraard de zware arbeid over en brengen ze hun dagen door met verwend en geliefd worden door hun baasjes. Slechts een select aantal labrador’s zijn nog steeds actief als onmisbare werkhonden.

De lieve aard van het ras maakt ze een uitstekende therapiehond, zo kun je ze onder andere vinden in bejaardentehuizen en ziekenhuizen. Hun intelligentie maakt ze tot een ideale hulphond voor mensen met een handicap. Ze blinken ook uit als zoek- en reddingshond of als retriever voor jagers, dankzij hun atletische bouw, sterke neus en moedige karakter. Labradors zijn ook het ras geworden om te verslaan bij hondensporten zoals behendigheids- en gehoorzaamheidswedstrijden, vooral gehoorzaamheid.

Er is één hondenjob waar een labrador hopeloos in is, en dat is als waakhond. Eigenaren zeggen zelfs dat hun lieve, behulpzame labrador waarschijnlijk een indringer zal begroeten en hen graag laat zien waar de goederen zijn opgeborgen.

Labrador retrievers hebben hun nut en veelzijdigheid gedurende de geschiedenis van het ras bewezen, en verschuiven gemakkelijk van visser metgezel, naar veldretriever, naar showhond, naar moderne werkhond. Eén rol is constant gebleven: geweldige metgezel en vriend.

Uitgelichte weetjes

Labrador Retrievers houden van, en nog geen klein beetje, eten! Ze worden heel snel zwaarlijvig als ze te veel eten (krijgen). Beperk daarom traktaties, geef je labrador voldoende lichaamsbeweging en meet de maaltijden af in plaats van voedsel altijd beschikbaar te hebben. Wees daarbij gewaarschuwd dat de grote eetlust zich ook richt op mensenvoedsel en zelfs oneetbare items. Labradors foerageren in afval en eten graag zaken zoals opgekauwde items zoals kinderspeelgoed.

Labrador retrievers zijn gefokt voor fysiek veeleisende banen en ze hebben de hoge energie die gepaard gaat met een werkend ras. Ze hebben minimaal 30 tot 60 minuten beweging per dag nodig. Zonder dit kunnen ze hun opgekropte energie op destructieve manieren ventileren, zoals blaffen en kauwen.

Labs hebben zo’n goede reputatie dat veel mensen denken dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over training. Maar labradors zijn grote, energieke dieren en net als alle honden moeten ze goede hondenmanieren worden geleerd. Meld u dus best aan voor puppy- en gehoorzaamheidslessen.

Veel mensen beschouwen Labs als een hyperactief ras. Lab-puppy’s zijn absoluut levendig, maar de meeste zullen een beetje rustiger worden eens ze opgroeien. Meestal blijven ze echter hun hele leven toch meer dan gemiddeld actief.

Labrador retrievers staan niet bekend als ontsnappingsartiesten, maar met de juiste motivatie – zoals iets lekkers – zal een Lab toch weten te ontsnappen. Zorg ervoor dat uw lab actuele identificatietags en een microchip heeft.

De geschiedenis van de Labrador

Labrador Retrievers komen van het eiland Newfoundland, voor de noordoostelijke Atlantische kust van Canada. Oorspronkelijk was de naam van het ras de “St. John’s hond”, naar de hoofdstad Newfoundland. Daar dienden de labradors vanaf de 18e eeuw als metgezellen en helpers voor de lokale vissers.

De honden brachten hun dagen door met het samenwerken met hun baasjes, het ophalen van vissen die aan de haken waren ontsnapt en ook door het inhalen van touwen en lijnen. Aan het einde van de dag gingen ze vervolgens terug mee naar huis om de avond door te brengen met de vissersfamilie.

Hoewel hun afkomst onbekend is, geloven velen dat de St. John’s hond is gekruist met de Newfoundland hond en andere kleine lokale waterhonden.

Buitenstaanders merkten het nut en de goede ingesteldheid van de hond op, en Engelse sporters importeerden enkele labradors naar Engeland om als apporteerders voor de jacht te dienen. De tweede graaf van Malmesbury was een van de eerste, en had St. John’s honden ergens rond 1830 naar Engeland verscheept. De derde graaf van Malmesbury was de eerste persoon die naar de honden verwees als labradors.

Verbazingwekkend genoeg waren labradors – nu werelds populairste hond – bijna uitgestorven in de jaren 1880. Men zegt dat de familie Malmesbury en andere Engelse fans het ras gered hebben. In Newfoundland verdween het ras vanwege beperkende wetgeving en belastingwetten. Gezinnen mochten niet meer dan één hond houden, en het bezit van een teefje werd zwaar belast, dus meisjespuppy’s werden uit nesten geruimd.

In Engeland overleefde het ras echter en de Kennel Club erkende de Labrador Retriever in 1903 als een eigen ras. De American Kennel Club volgde in 1917 en in de jaren ’20 en ’30 werden British Labs geïmporteerd om het ras te vestigen in de VS.

De populariteit van het ras begon echt te stijgen na de Tweede Wereldoorlog, en in 1991 werd de Labrador Retriever de meest populaire hond geregistreerd bij de American Kennel Club – en sindsdien hebben ze die onderscheiding gehouden. Ook in Canada en Engeland staan ze bovenaan de lijst.

Tegenwoordig werken Labs op het gebied van drugs- en explosievendetectie, zoek- en reddingsacties, therapie, hulp aan mensen met een handicap en als retrievers voor jagers. Ze blinken ook uit in alle vormen van hondenwedstrijden: show, veld, behendigheid en gehoorzaamheid.

Het karakter van de Labrador

De labrador heeft de reputatie een van de meest zachtaardige rassen te zijn, en dat is niet zomaar. Ze zijn extravert, enthousiast om te behagen en vriendelijk met zowel mensen als andere dieren.

Afgezien van een prachtige persoonlijkheid, hebben ze de intelligentie en gretigheid om te behagen, waardoor ze gemakkelijk te trainen zijn. Africhten is zeker nodig want dit ras heeft veel energie en uitbundigheid. Het werkende erfgoed van de labrador betekent dat ze actief zijn. Dit ras heeft activiteit nodig, zowel fysiek als mentaal, om ze gelukkig te houden. Er is enige variatie in het activiteitenniveau van labradors: sommige zijn luidruchtig, andere zijn meer ontspannen. Er is wel een constante, alle labradors houden van activiteit.

Gezondheid

Labrador retrievers zijn over het algemeen gezonde honden, maar zoals alle rassen zijn ze vatbaar voor bepaalde gezondheidsproblemen. Onderstaande ziektes komen natuurlijk niet bij alle labradors voor.

Heupdysplasie: Heupdyplasie is een erfelijke aandoening waarbij het dijbeen niet goed in het heupgewricht past. Sommige honden vertonen pijn en kreupelheid aan een of beide achterpoten, maar het is mogelijk dat u geen tekenen van ongemak opmerkt bij een hond met heupdysplasie. Naarmate de hond ouder wordt, kan artritis ontstaan. Het spreekt voor zich dat met honden met heupdysplasie niet mag worden gefokt.

Elleboogdysplasie: dit is een erfelijke aandoening die helaas vaak voorkomt bij grote rassen. Men denkt dat het wordt veroorzaakt door de verschillende groeisnelheden van de drie botten waaruit de elleboog van de hond bestaat, waardoor gewrichtslaxiteit ontstaat. Dit kan leiden tot pijnlijke kreupelheid. Uw dierenarts kan een operatie aanbevelen om het probleem te verhelpen of medicatie om de pijn onder controle te houden.

Osteochondrosis dissecans (OCD): Deze orthopedische aandoening, veroorzaakt door een onjuiste groei van kraakbeen in de gewrichten, komt meestal voor in de ellebogen, maar is ook waargenomen in de schouders. Het veroorzaakt een pijnlijke verstijving van het gewricht, tot het punt dat de hond zijn elleboog niet kan buigen. Het kan bij honden worden gedetecteerd vanaf de leeftijd van vier tot negen maanden. Overvoeding met puppyvoeding die “groeiformule” bevat of zeer eiwitrijk voedsel, kan bijdragen aan de ontwikkeling ervan.

Staar: Net als bij mensen, wordt cataract bij honden gekenmerkt door troebele vlekken op de ooglens die in de loop van de tijd kunnen groeien. Ze kunnen zich op elke leeftijd ontwikkelen en hebben vaak geen invloed op het gezichtsvermogen, hoewel sommige gevallen ernstig gezichtsverlies veroorzaken. Fokhonden moeten worden onderzocht door een gecertificeerde veterinaire oogarts om te worden gecertificeerd als vrij van erfelijke oogziekte voordat ze worden gefokt. Staar kan gelukkig meestal operatief worden verwijderd met goede resultaten.

Progressieve retinale atrofie (PRA): PRA is een familie van oogziekten waarbij het netvlies geleidelijk verslechtert. Vroeg in de ziekte worden honden nachtblind. Naarmate de ziekte vordert, verliezen ze ook hun zicht overdag. Veel honden passen zich heel goed aan beperkt of volledig gezichtsverlies aan, zolang hun omgeving hetzelfde blijft.

Epilepsie: een labrador kan last hebben van epilepsie, die milde of ernstige aanvallen veroorzaakt. Epileptische aanvallen kunnen worden vertoond door ongewoon gedrag, zoals verwoed rennen alsof ze worden achtervolgd, wankelen of zich verstoppen. Epileptische aanvallen zijn beangstigend om te zien, maar de langetermijnprognose voor honden met idiopathische epilepsie is over het algemeen zeer goed. Het is belangrijk om te onthouden dat aanvallen kunnen worden veroorzaakt door veel andere dingen dan idiopathische epilepsie, zoals stofwisselingsstoornissen, infectieziekten die de hersenen aantasten, tumoren, blootstelling aan vergif, ernstig hoofdletsel en meer. Daarom, als uw labrador epileptische aanvallen heeft, is het belangrijk om ze naar de dierenarts te brengen voor een controle.

Tricuspidalisklepdysplasie (TVD): TVD is een aangeboren hartafwijking die steeds vaker voorkomt bij het ras. Puppy’s worden geboren met TVD, een misvorming van de tricuspidalisklep aan de rechterkant van het hart. Het kan mild of ernstig zijn; sommige honden leven zonder symptomen, bij anderen is het helaas zodanig erg dat ze sterven. TVD wordt gedetecteerd door middel van echografie. Onderzoek is aan de gang om te leren hoe wijdverbreid het is in het ras, evenals de behandeling.

Myopathie: Myopathie beïnvloedt de spieren en het zenuwstelsel. De eerste tekenen worden vroeg gezien, zo jong als zes weken en vaak op een leeftijd van zeven maanden. Een puppy met myopathie is moe, stijf als hij loopt en draaft. Hij kan na inspanning instorten. Na verloop van tijd atrofiëren de spieren en kan de hond nauwelijks staan of lopen. Er is geen behandeling, maar rust en de hond warm houden lijkt de symptomen te verminderen. Honden met myopathie mogen niet worden gefokt omdat het als een erfelijke ziekte wordt beschouwd.

Maagdilatatie-volvulus (maagkanteling): Dit is een levensbedreigende aandoening die vaak voorkomt bij grote honden met een diep bovenlijf zoals de labrador. Het komt vooral voor als ze één grote maaltijd per dag krijgen, snel eten of grote hoeveelheden water drinken of zeer actief sporten na het eten. De aandoening treedt op wanneer de maag wordt opgezwollen met gas of lucht en vervolgens draait. De hond kan niet boeren of braken om de overtollige lucht in de maag kwijt te raken, en de bloedtoevoer naar het hart wordt belemmerd. De bloeddruk daalt en de hond raakt in shock. Zonder onmiddellijke medische hulp kan de hond sterven. Denk aan een mogelijke maagkanteling als uw hond een opgezwollen buik heeft, overmatig kwijlt en kokhalst zonder over te geven. Ze kunnen ook rusteloos, depressief, lusteloos en zwak zijn met een snelle hartslag. Als u deze symptomen opmerkt, moet u uw hond zo snel mogelijk naar de dierenarts brengen.

Acute vochtige dermatitis: Acute vochtige dermatitis is een huidaandoening waarbij de huid rood en ontstoken is. Het wordt veroorzaakt door een bacteriële infectie. Men noemt deze doorgaans “hotspots”. De behandeling omvat het knippen van het haar, baden in medicinale shampoo en antibiotica.

Koude staart: Koude staart is een goedaardige, maar pijnlijke aandoening die veel voorkomt bij labradors en andere retrievers. Ook zorgt het ervoor dat de staart van de hond slap gaat hangen. De hond kan in de staart bijten als, in zijn ogen, oplossing. Het is geen reden tot ongerustheid en verdwijnt meestal vanzelf binnen een paar dagen. Er wordt gedacht aan een probleem met de spieren tussen de wervels in de staart.

Oorinfecties: de liefde van de labrador voor water, gecombineerd met hun hangende oor, maakt ze vatbaar voor oorinfecties. Wekelijkse controle en reiniging indien nodig helpt infecties te voorkomen.

Leven met een labrador

De lieve labrador moet in de buurt van hun gezin zijn en is zeker geen hond om alleen te laten in de tuin. Als ze te lang alleen worden gelaten, zullen ze waarschijnlijk hun minder heilige reputatie ten toon stellen: een eenzaam, verveelde labrador is geneigd om te graven, te kauwen of andere destructieve uitlaatkleppen voor hun energie te vinden.

Labradors vertonen enige variatie in hun activiteitsniveau, maar ze hebben allemaal activiteit nodig, zowel fysiek als mentaal. Dagelijkse wandelingen van 30 minuten, een ravotten in het hondenpark of een spelletje apporteren, zijn een paar manieren om uw hond te helpen energie te verbranden. Een puppy mag echter niet te lange wandelingen maken en mag maximum een paar minuten per keer spelen. Labrador worden beschouwd als ‘workaholics’ en zullen zichzelf uitputten en nooit stoppen. Het is aan jou om de speel- en trainingssessies te beëindigen voor ze zich overdoen.

Labradors hebben zo’n goede reputatie dat sommige eigenaren denken dat ze geen training nodig hebben. Dat is een grote fout. Zonder training zal een onstuimige labrador pup snel uitgroeien tot een zeer grote, rumoerige hond. Gelukkig kun je labradors goed trainen; in feite blinken ze vaak uit in gehoorzaamheidswedstrijden.

Begin met de puppy-school, die uw pup niet alleen goede hondenmanieren leert, maar hem ook helpt te leren hoe hij zich op zijn gemak kan voelen bij andere honden en mensen. Zoek naar trainers die positieve trainingsmethoden gebruiken, die de hond belonen voor het goed doen, in plaats van ze te straffen wanneer ze iets verkeerd doen.

U moet extra voorzichtig zijn als u een labrador puppy grootbrengt. Laat uw puppy niet rennen en spelen op zeer harde oppervlakken zoals tegel, beton enz. totdat ze minstens twee jaar oud zijn en hun gewrichten volledig zijn gevormd. Normaal spelen op gras is prima, net als de behendigheidstraining.

Zoals alle retrievers gebruikt de labrador graag zijn mond voor vanalles en ze zijn het gelukkigst als ze iets, wat dan ook, in hun mond kunnen dragen. Ze zijn ook kauwers, dus zorg ervoor dat je altijd stevig speelgoed bij de hand hebt, tenzij je wilt dat je bank wordt opgekauwd. En als je het huis verlaat, is het verstandig om je lab in een bench of kennel te houden, of in een andere gecontroleerde ruimte, zodat ze niet in de problemen kunnen komen met het kauwen van dingen die ze niet zouden moeten doen. Zoek ook een stevige goeie hondenmand voor je labrador.

Voeding

Aanbevolen dagelijkse hoeveelheid: 2,5 tot 3 kopjes hoogwaardig droogvoer per dag, verdeeld over twee maaltijden.

Opmerking: hoeveel uw volwassen hond eet, hangt af van zijn grootte, leeftijd, bouw, stofwisseling en activiteitenniveau. Honden zijn individuen, net als mensen, en ze hebben niet allemaal dezelfde hoeveelheid voedsel nodig. Het is bijna vanzelfsprekend dat een zeer actieve hond meer nodig heeft dan een hond op de bank. De kwaliteit van het hondenvoer dat u koopt, maakt ook een verschil. Hoe beter het hondenvoer, hoe beter het uw hond zal voeden en verzadigen.

Houd je labrador in goede conditie door hun voedsel af te meten en ze twee keer per dag te voeren in plaats van permanent voedsel beschikbaar te laten.

Hoe weet je of je labrador te zwaar is?

Kijk eerst naar je labrador. Je zou een taille moeten kunnen zien. Leg vervolgens je handen op hun rug, duimen langs de ruggengraat, met de vingers naar beneden gespreid. Je zou hun ribben moeten kunnen voelen (maar niet zien!), zonder hard te moeten drukken. Als je dat niet kunt, hebben ze minder voedsel en/of meer beweging nodig.

Labrador pups groeien zeer snel tussen de leeftijd van vier en zeven maanden, waardoor ze vatbaar zijn voor botaandoeningen. Geef uw puppy een hoogwaardig, caloriearm dieet dat voorkomt dat hij te snel groeit.

Vachtkleur en verzorging

De strakke en gemakkelijk te onderhouden vacht van de labrador heeft twee lagen: een korte, dikke, rechte toplaag en een zachte, weerbestendige ondervacht. De tweelaagse vacht beschermt ze tegen kou en nattigheid, wat hen helpt in hun rol als retriever voor jagers.

De vacht is verkrijgbaar in drie kleuren: bruin, zwart en geel. Zwart was de favoriete kleur onder vroege fokkers, maar door de jaren heen zijn gele en bruine labradors populair geworden. Sommige fokkers zijn onlangs begonnen met de verkoop van “zeldzaam” gekleurde labradors, zoals poolwit of vosrood, als variatie op de gele labrador.

Verzorging wordt niet veel eenvoudiger dan bij een labrador, maar het ras verhaart – veel. Koop een kwaliteitsstofzuiger en borstel uw hond dagelijks, vooral als hij aan het verharen is, om de losse haren te verwijderen.

Labradors hebben ongeveer om de twee maanden een bad nodig om ze er schoon uit te laten zien en goed te laten ruiken. Natuurlijk, als je lab in een modderpoel of iets vies rolt, wat ze geneigd zijn te doen, is het prima en wellicht nodig om ze vaker te baden.

Poets de tanden van uw hond minstens twee of drie keer per week om de opbouw van tandsteen en de bacteriën die erin op de loer liggen te verwijderen. Dagelijks poetsen is nog beter als je tandvleesaandoeningen en een slechte adem wilt voorkomen.

Knip de nagels een of twee keer per maand af als uw hond ze niet op natuurlijke wijze verslijt. Als je ze op de vloer hoort klikken, zijn ze te lang. Korte, netjes getrimde nagels houden de voeten in goede conditie en voorkomen dat je benen bekrast raken als je Lab enthousiast opspringt om je te begroeten.

Hun oren moeten wekelijks worden gecontroleerd op roodheid of een slechte geur, wat kan wijzen op een infectie. Wanneer u de oren van uw hond controleert, veeg ze dan schoon met een watje dat is bevochtigd met een zachte, pH-gebalanceerde oorreiniger om infecties te helpen voorkomen. Steek niets in de gehoorgang; maak gewoon het buitenoor schoon. Omdat oorinfecties veel voorkomen in Labs, moet u ook de oren schoonmaken na het baden, zwemmen of wanneer uw hond nat wordt. Dit helpt infectie te voorkomen.

Laat uw hond wennen aan het feit dat ze worden geborsteld en onderzocht als ze een puppy zijn. Behandel hun poten vaak – honden zijn gevoelig voor hun voeten – en kijk in hun mond. Maak van het verzorgen een positieve ervaring vol lof en beloningen, en je legt de basis voor gemakkelijke veterinaire onderzoeken en andere handelingen als ze volwassen zijn.

Controleer tijdens het verzorgen op zweren, huiduitslag of tekenen van infectie zoals roodheid, gevoeligheid of ontsteking op de huid, in de neus, mond en ogen en op de voeten. Ogen moeten helder zijn, zonder roodheid of afscheiding. Uw zorgvuldige wekelijkse onderzoek zal u helpen mogelijke gezondheidsproblemen vroeg op te sporen.

Hoe gaat een labrador om met kinderen en andere huisdieren?

De labrador retriever houdt niet alleen van kinderen, ze genieten ook van de drukte die ze met zich meebrengen. Ze gaan graag naar het verjaardagsfeestje van een kind en dragen zelfs graag een feestmuts. Zoals alle honden, moeten ze echter worden getraind hoe ze zich in de buurt van kinderen moeten gedragen – en kinderen moeten worden geleerd hoe ze zich in de buurt van de hond moeten gedragen.

Zoals bij elk ras, moet u kinderen altijd leren hoe ze honden moeten benaderen en aanraken, en moet u altijd toezicht houden op alle interacties tussen honden en jonge kinderen om bijten of oor- of staarttrekken van beide partijen te voorkomen. Leer uw kind om nooit een hond te benaderen terwijl ze eten of slapen of om te proberen het voer van de hond weg te nemen. Geen enkele hond, hoe vriendelijk ook, mag ooit zonder toezicht bij een kind worden achtergelaten.

Als een lab veel contact heeft gehad met andere honden, katten en kleine dieren en is getraind om met hen om te gaan, zullen ze ook vriendelijk zijn met andere huisdieren.