Heupdysplasie bij honden - Hondengids.com

Heupdysplasie bij honden is een erfelijke aandoening waarbij het dijbeen niet goed in het heupgewricht past omdat ze niet goed ontwikkeld zijn. Sommige honden met heupdysplasie vertonen pijn en kreupelheid aan een of beide achterpoten, maar het is anderzijds perfect mogelijk dat u geen tekenen van ongemak opmerkt bij een hond met heupdysplasie. Naarmate de hond ouder wordt, kan artritis ontstaan. Het spreekt voor zich dat met honden met heupdysplasie niet mag worden gefokt.

Heupdysplasie is de belangrijkste oorzaak van kreupelheid in de achterpoten van honden. Het komt vooral voor bij grote rassen zoals Newfoundlanders, Sint-Bernards, Chesapeake Bay Retrievers en Duitse herders. Naar schatting wordt 20 tot 40 procent van de honden van grote rassen getroffen.

Jammer genoeg kan deze genetische aandoening zich al vanaf de geboorte ontwikkelen, waardoor bepaalde nog jonge honden reeds kreupel worden. Voor anderen is het een lange tragere evolutie waarbij ze steeds minder mobiel worden, omdat het misvormde heupgewricht ervoor zorgt dat botten wrijven en knarsen in plaats van soepel glijden.

Voor veel honden bestaan er gelukkig manieren om de impact van heupdysplasie te behandelen, te voorkomen of op zijn minst te verminderen.

Symptomen van heupdysplasie bij honden

Bij honden geboren met heupdysplasie kan de ontwikkeling van de heup in eerste instantie normaal lijken. Het eerste teken van een probleem doet zich echter meestal voor wanneer de hond slechts vier maanden tot een jaar oud is.

Honden kunnen tijdens het lopen of rennen tekenen van pijn in de heupen beginnen te vertonen. Hun manier van lopen kan hierdoor zichtbaar veranderen. Ze kunnen moeite hebben met opstaan, en als je wat druk op de romp uitoefent, zie je mogelijk het bekken zakken.

Vanwege de abnormale slijtage van het heupgewricht kan de aandoening geleidelijk verslechteren naarmate het skelet van de hond zich volledig ontwikkelt.

In het ergste geval kan het de hond tegen houden om te lopen. Ze gaan soms fysieke activiteit uit de weg, of ze hebben last van kreupelheid aan de achterpoten, al dan niet permanent of afwisselend met goede momenten, of ze hebben een ongebruikelijke houding.

Uiteindelijk kan er spiermassa verloren gaan in de dijen. Schouderspieren kunnen vergroot worden als de hond zijn gewicht en focus naar de voorpoten verplaatst.

Oorzaken van heupdysplasie bij honden

Heupdysplasie bij honden is een erfelijke bot- en gewrichtsaandoening die een abnormale ontwikkeling van het heupgewricht veroorzaakt, hoewel omgevingsfactoren ook bijdragen aan de ontwikkeling en progressie van de aandoening.

Honden van grote en hele grote rassen zijn vooral genetisch vatbaar voor het ontwikkelen van heupdysplasie.

Het ontwerp, de structuur en de functionaliteit van de hondenheup lijken allemaal opvallend veel op die van een mens. Bij beide is de heup een kogelgewricht. De bal is de ronde kop van het dijbeen (dijbeen). Het acetabulum (kom) is de concave inkeping van het bekken.

Bij een normale heup past de gladde, afgeronde kop van het dijbeen diep en nauwsluitend in het acetabulum. Duurzame ligamenten zorgen voor een breed bewegingsbereik en houden gezamenlijk het gewricht bij elkaar.

Bij een dysplastische heup past de kop van het dijbeen met wat speling of extra ruimte. Afhankelijk van de ernst van de aandoening, kan het dijbeen volledig ontwricht zijn uit de kom. Het bot dat loskomt van het gewricht veroorzaakt wrijving en, naarmate de toestand verergert, pijnlijke artritis.

Sommige factoren die de aandoening kunnen beïnvloeden, zijn onder meer gewichtstoename en obesitas, slechte voeding en bekkenspiermassa. Overmatige groei en te veel lichaamsbeweging kunnen de aandoening ook verergeren.

Bepaalde diëten voor puppy’s van grote rassen kunnen overmatige groei helpen voorkomen. Vraag uw dierenarts naar een geschikt dieet voor uw hond als het om een groot ras gaat.

Diagnose van heupdysplasie bij honden

Als u merkt dat uw hond gedurende een bepaalde periode (dus langer dan een dag of twee) moeite heeft met normale loop- of hardloopactiviteiten, is het tijd om naar een dierenarts te gaan voor een juiste diagnose.

De enige onfeilbare methode om heupdysplasie te diagnosticeren, is door middel van een röntgenfoto van het bekken om de heupstructuur te onderzoeken.

Omdat een puppy geboren met een genetische aanleg voor heupdysplasie in de vroege stadia van ontwikkeling normale heupen lijkt te hebben, zal uw dierenarts waarschijnlijk adviseren om te wachten tot de leeftijd van twee jaar voor een volledig röntgenonderzoek.

Natuurlijk is elke situatie anders, dus raadpleeg uw dierenarts zodra u een probleem opmerkt.

Als u een effectieve röntgenfoto wilt maken waarmee de dierenarts een juiste diagnose kan stellen, moet uw hond mogelijk plaatselijk of volledig worden verdoofd.

Dierenartsen beoordelen de gezondheid van de heup en de mate van dysplasie over het algemeen als volgt:

Uitstekend. De heup is normaal en volledig operationeel; de heupkop past strak in een goed gevormde heupkom met minimale ruimte tussen de kop van het dijbeen en het acetabulum.
Milde heupdysplasie. De afstand tussen de bal en de kom van de heup neemt toe naarmate de ligamenten die ze bij elkaar houden scheuren ontwikkelen en beginnen uit te rekken, waardoor de stabiliteit van het gewricht afneemt.
Matige dysplasie. De afgeronde dijbeenkop rust nauwelijks in de kom en artritische veranderingen worden duidelijk, zoals gedeeltelijke of occasionele kreupelheid, of pijn bij het rennen of bewegen.
Ernstige dysplasie. De kop van het dijbeen is volledig ontwricht van het gewricht. Het kan zijn dat de hond niet of slechts met grote moeite kan lopen.

Veterinaire behandelingen

Het is moeilijk om een standaard behandelingskuur voor heupdysplasie bij honden op te stellen omdat er veel variatie en complexiteit bij het probleem komt kijken.

Behandelingen variëren van een aangepast dieet en lichaamsbeweging tot chirurgische ingrepen zoals heupvervangingen – die, zoals u zich kunt voorstellen, zeer ingrijpend zijn en lange hersteltijden vereisen. Bij sommige puppy’s kan een vroege operatie echter degeneratieve gewrichtsaandoeningen helpen voorkomen.

Voor honden ouder dan negen maanden hebben nieuwe ontwikkelingen op het gebied van totale heupvervanging (het vervangen van het oude gewricht door een nieuw, kunstmatig gewricht) geleid tot buitengewoon herstel in maar liefst 95% van de gevallen.

In een minder ernstig geval kan uw dierenarts ontstekingsremmende medicijnen voorschrijven en misschien het gebruik van Adequan, een medicijn dat pijn en ontsteking kan verlichten en beschadigd kraakbeen kan helpen herstellen.

Ze kunnen ook een beperking van het bewegen aanbevelen, het vermijden van lopen op harde oppervlakken, gewichtsverlies om de belasting van de gewrichten te verminderen, en fysiotherapie.

Kun je heupdysplasie voorkomen?

Voorkomen is uiteraard beter dan genezen, maar kun je heupdysplasie wel voorkomen? Een manier waarop fokkers heupdysplasie voorkomen, is uiteraard selectief fokken.

Een juiste vroegtijdige zorg kan het ontstaan van heupdysplasie bij honden, met een genetische aanleg er voor, vertragen. Het vertragen kan mogelijk resulteren in een minder ernstige vorm van de ziekte en in het beste geval ontwikkelt je hond nooit klinische symptomen.

Hier zijn enkele opties om de ernst van heupdysplasie bij honden te verminderen of zelfs te voorkomen:

Het houden van een goed gewicht is van cruciaal belang. Overgewicht belast de heupgewrichten, dus leer de juiste hoeveelheid voer voor het ras en de leeftijd van uw hond. Jouw dierenarts kan helpen.
Omdat de puppytijd een kritieke tijd is voor de ontwikkeling van botten en gewrichten, moet je ervoor zorgen dat jonge honden niet te zwaar worden. De beste plaats om te beginnen is met een gezond dieet dat de juiste voeding biedt. Het aanbieden van tafelresten is geen goede gewoonte.
Voorkom dat jonge puppy’s tijdens stadia van snelle botgroei van grote hoogte springen of op hun achterpoten gaan staan, omdat dit te veel druk op de gewrichten legt.
Als jouw hond tekenen vertoont van kreupel worden, of dat al is, hou hem dan aan een leiband en laat hem niet rennen of springen terwijl hij speelt. Op zoek naar een goede leiband voor je hond?
Zwemmen is een geweldige oefening voor een hond met heupdysplasie. Het stelt hen in staat spiermassa op te bouwen zonder de gewrichten te zwaar te belasten.
Naarmate honden ouder worden, blijft beweging erg belangrijk. Hou er rekening mee dat je jouw moet aanpassen aan het veranderende vermogen en de mobiliteit van jouw hond. Maar het is belangrijk dat ze in beweging blijven. Let op, alles met mate!
Je kan verschillende natuurlijke supplementen en ingrediënten aan het voer van je hond toevoegen, zoals glucosamine, die de symptomen van heupdysplasie en artritis kunnen verminderen.